Drie kijktips voor documentairefestival IDFA | Pauw

In november 2008 werd Bombay getroffen een serie terroristische aanvallen waarbij minstens 164 mensen om het leven kwamen. Eén van de getroffen plekken was het  Taj Mahal Palace Hotel . Hier gingen de daders van verdieping naar verdieping om het hotel schoon te vegen. Onderwijl kwamen in het hotel minstens 31 mensen om het leven. Na drie dagen werden de daders door de autoriteiten doodgeschoten en was de aanval pas afgelopen.

In de documentaire  ‘Back to the Taj Mahal Hotel’  brengt de Nederlandse filmmaker Carina Molier vijf getuigen terug naar het hotel. Op de plek van de aanval vertellen ze hoe hun leven is veranderd door die drie dagen in november 2008. Ze delen persoonlijke verhalen en traumatische herinneringen. Samen met camerawerk, montage en muziek wordt er een onheilspellende sfeer neergezet. Het resultaat is een meeslepende film waar de kijker zich kan verplaatsen in de positie van de slachtoffers.

Deze documentaire  eigenlijk een verfilming van het  gelijknamige boek  van Jonathan Safran Foer uit 2010. Net als het boek is de film een aaneenschakeling van overtuigende argumenten tegen de bio-industrie en voor de vermindering van de vleesconsumptie. Het is niet de eerste film over dit onderwerp maar wordt beschreven als een eerlijk en transparante beschrijving van de bio-industrie.

Wetenschappers, journalisten, boeren en activisten dragen allemaal bij aan het complete verhaal van het bio-industriële complex.

Naast wetenschappelijke argumenten en historische fragmenten, wordt de film gekleurd door mooie beelden uit ruraal Amerika en aangrijpende verhalen van boeren die het tij willen keren. Het zou zomaar kunnen dat de kijker na het zien van de film vegetariër wordt, net als actrice en producent van ‘Eating Animals’  Natalie Portman  na het lezen van het boek van Jonathan Safran Foer.

Natuurlijk zijn niet alle films op het IDFA somber en negatief van toon. Een mooie, lieve en warme film is de animatiefilm  ‘Rezo’  over het leven van de Georgische filmmaker, animator en poppenspeler Rezo Gabriadze. De regisseur is zijn zoon Leo Gabriadze maar het woord is aan de 81-jarige Rezo zelf. In de biografische documentaire staat niet de waarheid maar juist de emotie van de herinneringen centraal. Zo kunnen foto’s in de krant bewegen en wordt het leven besproken met een kikker onder het genot van een sigaret, maar ook de Tweede Wereldoorlog komt langs. Ernst en luim, tragiek en surrealisme wisselen elkaar af in zijn levendige verhaal.

De animaties van zijn zoon bieden de Georgische kunstenaar de ruimte om de kijker mee te nemen in zijn hoogstpersoonlijke kijk op de wereld en de geschiedenis.