De Lonely Studenten Planet | Laat mij nog maar even kind zijn

Ik wilde altijd heel graag volwassen worden. Veel te snel ook. De wandeltocht naar de basisschool om de hoek wilde ik te snel verruilen voor een ritje op mijn te grote fiets mét Kipling-tas naar de middelbare school, 4 kilometer verderop. Toen dat na zes jaar ook behoorlijk normaal begon te worden stond ik te springen om te verhuizen naar de stad. De échte stad. Om te studeren aan een universiteit waar ik zou verdwalen tussen alle mensen die net als ik een nummertje zonder naam zouden zijn. Ik keek ernaar uit om ieder weekend naar ‘thuis’ te gaan waar dan de koelkast rijkelijk gevuld zou zijn. Een beetje tof doen in de trein met een formaat koffer dat vertelt dat je op kamers woont, belangrijke stof inhalen met een boek op schoot en oordopjes in je oren. Best leuk leek me dat.

En het was best leuk. Vooral het weekendritueel waarin ik mezelf drie jaar lang iedere keer weer opnieuw twee uur in een overvolle, veel te warme en naar zweet riekende trein propte om naar mijn ouders te reizen - not . Er was amper plek voor mijn boek op schoot, laat staan dat die enorme hutkoffer mee kon. Had ik me dat toch mooi verkeerd ingeschat. Na drie jaar was ik er wel klaar mee en vond ik het tijd voor mijn volgende fase om volwassen te worden. Ik wilde werken. Geen te korte nachten meer na een avond lam in de kroeg en een verplicht college om 10 uur de volgende ochtend, geen stomme tentamens meer waar ik geen pijl op kan trekken en geen zoektochten meer voor een plekje in de bibliotheek. En dus besloot ik mijn afstuderen nog een beetje uit te stellen om alvast even van het werkende leven te kunnen proeven.

Geld verdienen als een malle en een cv opbouwen waar ik in de toekomst mee kan pronken. Ja toch. Want in een samenleving waarin steeds meer eisen gesteld worden is een cv zo dik als de Harry Potter-reeks een must. Als het even kan moet ik alpha en bèta tegelijk zijn. Heb ik daarnaast ook nog vrijwilligerswerk en bestuurswerk gedaan, veel van de wereld gezien en daarmee mijn wereldkennis verrijkt en moet ik ook nog eens beschikken over ervaring in mijn werkgebied en me daarin continue bijscholen. Hoe hoog legt de maatschappij de lat? Zo hoog dus. En zelfs Rapunzel kan de grond niet meer raken.

Nominaal studeren en oprotten is het motto van 2017. Om daarna zo snel mogelijk geld te verdienen voor jezelf en die 17 miljoen andere inwoners in ons kikkerlandje. Maar gek genoeg kiest een bedrijf je wel pas als je én een goede studie hebt gedaan én ook nog eens ervaring hebt. En de mogelijkheid tot een stage wordt dan weer niet aangeboden vanuit mijn opleiding. Hoe moet ik dat doen dan? Nou ja, het kan wel. Moest ik wel een extra jaar studiekosten betalen uit eigen zak – want studiefinanciering krijg ik niet meer. En stage kan alleen als je ingeschreven staat bij een opleiding. Misschien wil ik inderdaad veel te snel volwassen worden. Het leenstelsel draagt er in ieder geval niet heel erg aan bij.

Na 10 maanden was ik gisteren voor het eerst weer op de universiteit voor een afspraak en ik was overweldigd door de sfeer die er hing. Voordat ik het wist werd ik weer ondergedompeld in het typische studentenleven. Als van ouds moest ik natuurlijk een plekje zoeken voor mij en mijn laptop, de koffie van 40 cent smaakte nog net zo lekker en de studenten stonden nog steeds in kuddes te wachten voor de collegezalen. Opeens wilde ik weer terug naar dit leventje. Het leven waarin leren voor mijn tentamens en de verplichte borrel met mijn vereniging op woensdagavond mijn grootste zorgen waren.

Eigenlijk vind ik het studentenleven best wel mooi. Met maar één verplicht college per dag had ik toen in ieder geval wél nog tijd voor die lunch met mijn vriendinnen, nam ik wél de moeite om te sporten en kon ik ook makkelijk een nacht doorhalen in de kroeg om zelfs de volgende ochtend om 9 uur in college te zitten. Mijn dagen vulde ik in zoals ik lekker zelf wilde. Fijn dat het was. Pas nu ik van het werkende leven heb mogen proeven realiseer ik me dat. Dus laat die werkweek van 9 tot 17 nog maar even zitten en laat mij nog maar even kind zijn. Als je het al zo wil noemen.