De GGD is de dupe geworden van haar eigen succes

Vooral aangezien onvruchtbaarheid niet te genezen is. Het is dan toch gek dat een soa-test bij de dokter evenveel kost als een Ryanair-retourtje Londen? Lang leve de verzekering die dit niet dekt. Wat doe je dan? Dan ga je toch lekker naar de GGD. Althans, dat is makkelijker dan het lijkt…

Met vijf vriendinnen ging ik naar de GGD voor een soa-test. Ja, we gingen samen. Dit klinkt inderdaad best kinderachtig, maar de één durfde niet zonder de ander en de ander dacht weer: “Ach, ik zal toch niks hebben. Ik heb tenslotte een vriend.” Een dubbelcheck kan immers nooit kwaad.

Ik denk dat we allemaal wel zo’n moment herkennen. De eerste keer dat je je laat testen. Je schaamt je. De eerste keer dat ik naar de huisarts belde voor een test, kreeg ik van de baliemedewerkster een snauw: “Niet zo slim hé, onveilige seks hebben?” En nog voordat ik antwoord kon geven, viel ze me wéér in de reden over hoe stom ik wel niet was. Vanaf dit moment werd het dus altijd de GGD. 

“Sinds wanneer zijn soa-testen alleen bedoeld voor de elite? Logisch dat besmettingen ieder jaar weer toenemen als niemand een soa-test kan betalen.”  

Waarom we voor de GGD kozen? De huisartsassistente vertelde namelijk dat een dergelijke soa-test makkelijk meer dan 100 euro kan kosten! Tja, dan koop ik toch liever een nieuw paar schoenen als ik toch geen klachten heb. Dan maar naar de GGD om een afspraak te maken. Tevergeefs, want de overheid heeft een maximum gesteld voor het aantal behandelingen, waardoor er eindeloos lange wachttijden ontstaan, in de stille hoop dat mensen snel afhaken. Het enige zeldzame vrije plekje was dan ook pas over drie maanden. En daarbij kwam dat sommige van mijn vriendinnen gewoon naar de huisarts moesten. Dat is handig. Staat alles daarbeneden in de brand met rode schilfers, mag je pas over drie maanden komen buurten. Gelukkig konden we terecht bij het wekelijkse inloopspreekuur waarbij je minimaal 1,5 uur van tevoren aanwezig moet zijn om überhaupt aan de beurt te komen.

De wachtkamer zat al redelijk vol toen wij aankwamen. De GGD mag maar een beperkt aantal mensen gratis behandelen in een maand, waar risicojongeren zoals mijn vriendinnen nu de dupe van worden. “Vol is vol”, zeiden ze. We mochten wel naar binnen om een formulier in te vullen.

Het formulier was redelijk standaard. Waar je woont, hoe oud je bent en uit welk land tenminste één van je ouders komt. Besef even dat we met vijf meiden binnenkwamen huppelen, in een volle wachtkamer, dat dit zeker nog twee uur kon duren en mijn vriendin en ik als een van de eerste geroepen werden om alsnog geholpen te kunnen worden. Ik vroeg aan de verpleegkundige waarom ik dan toch als één van de eersten geholpen werd. “Omdat één van jullie ouders uit een land komt met een hoog risicofactor.” Wauw. Wat een aanname. Alsof je een enge ziekte al had voordat je je erop hoefde te testen. Kennelijk was mijn afkomst al genoeg reden om geholpen te worden. Hoefde ik niet eens alle mogelijk symptomen van soa’s op te noemen die ik nog even snel op Google had opgezocht. 

Mocht je dus net als een paar van mijn vriendinnen gewoon wit zijn en geen klachten hebben, maar je wel willen laten testen? Hier een tip van de inmiddels GGD-expert: zeg dat je ouders uit een hoog risicogebied komen. Dan heb je tenminste nog een kans om geholpen te worden. Hoe vreemd dat ook klinkt.