Column Claudia de Breij | Goede Bedoelingen

Goede bedoelingen

De Nederlandse vlag staat in de Tweede Kamer.

Ik word er onbedaarlijk vrolijk van.

Steeds opnieuw moet ik kijken naar dit zielige, lieve kleine vlagje. Het staat op een blankhouten stokje een beetje onwennig te hangen tegen de muur, zoals ik op een feestje waar ik niemand ken.

Het hangt, ja. Onze vaderlandse driekleur wappert niet.

We hadden het kunnen weten. Als je zo’n ding niet buiten hangt, of in de buurt van Hans Klok, dan wappert het niet. Toch blijft dat schrikken.

Nu wordt namelijk duidelijk waar we eigenlijk naar kijken: een heel zielig stukje symboolpolitiek.

Wie had dat kunnen denken? De uitvoering is een perfecte belichaming van de geestelijke armoe die ten grondslag ligt aan dit breed gedragen plan. Kijkend naar de nauwkeurig ontworpen Tweede Kamer heb ik persoonlijk nooit een seconde gedacht dat ik naar het parlement van Liechtenstein of Zimbabwe zat te kijken, maar in de huidige angst dat ‘ons’ van alles wordt afgenomen (Zwarte Piet, de kerststol, de secretaresse grijpen bij het kopieerapparaat en andere eeuwenoude tradities die al die genderneutrale moslimknuffelaars kapot willen maken) leek het de meerderheid van de Kamer een goed idee te laten zien wie we eigenlijk zijn.

Hé Kamerleden, misschien eens een goed verhaal vertellen over wie we eigenlijk zijn, is dat een idee?

Maar goed. De meeste stemmen gelden dus nu staat dat arme lieve vlagje de stand van het land te symboliseren. Zielig en verongelijkt in een hoekje, heel hedendaags, heel Nederlands. Een beetje goedkoop, een beetje lelijk, er een beetje aan de haren bijgesleept; de vlag in de Tweede Kamer is als het plankje in de badkamer dat de deelnemers aan Bed & Breakfast altijd weer missen om de toilettas op te zetten.

De vlag in de Tweede Kamer is sowieso heel erg zoals de stellen en de kamers die week in week uit vertoond worden in het kostelijke televisieprogramma Bed & Breakfast : een beetje bleekschetig, een beetje bejaard, een beetje miskend ook. Maar vol goede bedoelingen.

Mocht u eens aan een buitenlander moeten uitleggen in wat voor land u woont, dan kunt u volstaan met een foto van onze vlag in de Tweede Kamer en het kijken naar een aflevering van Bed & Breakfast .

Voor wie nooit eerder keek: drie stellen die een bed & breakfast runnen, logeren bij elkaar om zo te beoordelen wie het beste huishotel runt. Dit wordt bepaald door de prijs die de stellen elkaar gunnen voor de kamer. We zien de kandidaten (zonder uitzondering autochtone, al wat oudere heterostellen) vol verwachting naar elkaars huizen chaufferen, bij aankomst kirren als hun naam op een leitje op de kamerdeur is geschreven (‘Wat leuk! Moet je kijken! Ik maak er een foto van.’) en afschuwelijke uitjes ondernemen. Het is wonderbaarlijk hoeveel debiliserende groepsactiviteiten er te doen zijn, als je ervan houdt. En dat dóen ze! ’s Avonds, in bed, blikken ze tevreden terug op de dag, onder een decoratief dekbed. Dan geven ze elkaar een zoen die een decennialang uitgebluste passie verraadt (‘mmmwáh’ doen ze erbij) en vallen tevreden in slaap, dromend van een kamer met een plankje voor de toilettas en een blankhouten stokje met een polyester vlag.