Een eerlijk gelijkwaardig Nederland. Wij zijn voor. Jij ook?

Column Claudia de Breij | Divan

  •  
16-12-2017
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
claudia-divan

Claudia de Breij schrijft wekelijks een column voor de VARAgids. Hierin speelt actualiteit een belangrijke rol. Ze praat je bij en ze zet je aan het denken. Deze week: Divan.

Divan

Uw diva ligt languit op de divan, dezer dagen.
Niet vanwege vervroegd kerstreces, maar vanwege een gescheurde enkelband. Ik zou u graag het hele verhaal vertellen over hoe ik mij blesseerde nadat ik, nog net ín het fluitsignaal, met assistentie van mijn radicaal lesbisch damesrugbyteam de winnende goal maakte in de finale tegen Australië, maar in werkelijkheid viel ik over een zebrapad.
Dat is technisch onmogelijk, maar toch is het zo gegaan.
Ik was op weg naar theater Carré om Herman van Veen te zien, schrok van een sirene, nam een aanloopje naar de stoep en struikelde, vermoedelijk over de kloof tussen grachtengordel en provincie. (Je kunt het meisje wel in de grote stad zetten, maar ze blijft altijd een beetje zenuwachtig in Amsterdam. Ze rijden als gekken en ze weten alles beter. Dat haal je, eenmaal in een dorp opgegroeid, nooit meer in.)
Struikelend naar Carré, niet alleen een toepasselijke titel voor mijn nog te maken autobiografie maar ook een accurate beschrijving van mijn avond. Ondanks de gestaag zwellende enkel heb ik de voorstelling afgekeken en ik raad u van harte aan dat ook te doen, als u de kans nog heeft. Als je je pijn wilt vergeten, ga naar Herman van Veen in Carré.
Nu ligt onze eigen theatertournee gedwongen stil en moet ik een paar weken in afwisselend gips, drukverband of tape (net waar ze in het ziekenhuis het meeste zin in hebben geloof ik) jaloers kijken naar collega’s die lekker spelen. Neem Youp. Over een paar weken knalt hij ons 2017 uit, en als ik het red met mijn dikke enkel zie ik hem nog net voor het op televisie komt shinen in het goddelijke Groningen. Kan niet wachten.
Tot die tijd ben ik veroordeeld tot mijn platte vriend aan de wand. Het aanbod varieert van The Crown op Netflix (fantastisch) tot Gordon gaat trouwen … maar met wie? (eerlijk gezegd: ook fantastisch). The Crown is schitterend vormgegeven, leerzaam, geweldig geacteerd drama over het leven van de Britse koningin Elizabeth. Gordon gaat trouwen is briljant gemonteerd, ook leerzaam en eigenlijk óók geweldig geacteerd drama over het leven van de koning van de vaderlandsche showbizz. We volgen Gordon wekenlang tijdens dates met allerlei potentiele bruidegoms en soms, net als bij Boer zoekt vrouw en andere prachtprogramma’s-die-we-van-de-elite-wel-weer-niet-zullen-mogen-kijken zien we ondanks alle doordachte tv-trucs ineens wat waarachtige, blozende verlegenheid. Het is heerlijk. En het haalt de gedachten even van het volgende ziekenhuisbezoek. Eenmaal daar trouwens, in het ziekenhuis, zie je dat je in je handjes mag knijpen met zo’n niksige blessure waarmee je jezelf aan een enkele oudere man nog kunt verkopen als de Marco van Basten van het Nederlands cabaret (‘grootse plannen, zwakke enkels’).
Bijna alles is erger. Mensen maken wat mee, aan narigheid, en als je zelf lekker aan het hollen bent, vergeet je dat. Dan denk je: oh, heerlijk, iets hebben waardoor je een poosje lekker op de bank kan liggen Netflixen. Nu wil ik alleen maar zeggen tegen iedereen die veel veroordeeld is tot thuis zitten of liggen en tóch de moed erin weet te houden: respect. Als u het voor elkaar krijgt het vol te houden zonder uw huisgenoten of de flatscreen geweld aan te doen, bent u in mijn ogen een held. 
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.