Dingen die nog niet bestaan maar waar ik veel geld voor over zou hebben:
Een privé-berichtenservice
Als je een product of dienst gratis krijgt, dan ben jíj het product, heb ik ooit geleerd. Maar toen had ik al WhatsApp, en al mijn vrienden ook. We communiceren ons er het ongans mee, zonder ooit te bedenken: dit is gratis, dus verdient er iemand op een andere manier geld aan mij. Door mee te lezen waar ik over praat, om nog doelgerichter reclame te kunnen maken.
Dat wil ik eigenlijk niet. Ik wil liever betalen voor producten dan zelf het product zijn.
Een mailprovider die niet meeleest.
Hetzelfde verhaal. Stuur iemand een mailtje over appeltaart en dr. Oetker popt up in je scherm – om maar eens een betrekkelijk onschuldig voorbeeld te noemen. Ik wil graag mailen zoals ik brieven schrijf. Van mij, aan jou. Bezorgd door een postbode die niet meeleest. Een provider die zich gedraagt als een postbode, die betaal ik graag.
Telefoons (en computers) zonder updates.
Steeds opnieuw dat bericht: ‘Wilt u die-en-die update nu installeren?’
Nee. Ik wil dat niet. Maar ik moet wel, want als ik het niet doe doet de telefoon het zelf, stiekem, aan de lader, in de nacht. Ik moet en zal van de provider naar een nieuwe interface, met nieuwe vormgeving. En wie weet wat er verder is veranderd. Misschien heb ik wel ja gezegd tegen allerlei dingen die ik niet wilde? Maar ja. Had je de gebruiksvoorwaarden maar moeten lezen.
Heldere gebruiksvoorwaarden.
Grappig, Apple en consorten maken prachtige filmpjes met heldere pictogrammen en vrolijke muziek om duidelijk te maken hoe je nieuwe ipad/applewatch/whatever werkt, maar de gebruiksvoorwaarden worden nog altijd in eindeloze lappen zwart op wit gedrukte, onbegrijpelijk juridische tekst geleverd. Zouden ze er soms op uit zijn dat ik niet begrijp wat er staat?
Nou ja, ik wil maar zeggen: als Apple op een dag voor de deur staat omdat ik ze contractueel verplicht ben een nier te geven, zou het mij niet verbazen.
Maaltijdbezorgers die eerlijk betaald worden.
Hartstikke leuk en verantwoord ziet dat er uit, die vrolijk gekleurde fietskoeriers met tassen vol quinoa, maar dat blijkt het dus niet te zijn. Ze worden uitgebuit, en de mensen die het eten leveren ook. Deze restaurants moeten een heel hoog percentage afstaan aan de bezorgdienst, en die betaalt daarvan bijna niks aan die arme fietskoeriers. Irritant. Ik wil gewoon lekker eten en betalen voor mijn gemakzucht. Aan degene het werk doet, niet aan degene die zit te lachen op de Zuidas.
Ondernemers van Nederland, doe er je voordeel mee! Als het lukt, word ik je postergirl. Met fairtradekleding aan en dierproefvrije makeup, natuurlijk.