Alles went. Zelfs terroristische aanslagen.

-

Waarschijnlijk ben je het alweer bijna vergeten, maar op vrijdag 15 september was er een aanslag in Londen. Ik zat in de trein van Den Haag Centraal naar Amsterdam Centraal.

Schreeuwende kinderen achter me. Ik beeld me in hoe ik ze uit het raam gooi. Ondertussen luister ik naar een 16-jarige r&b-artiest die hoofdpijn krijgt van een chick. Ik scroll wat door m'n Facebook-tijdlijn en stop bij een nieuwsbericht. "Veel gewonden bij explosie in Londen. Politie gaat uit van terrorisme." Boven de tekst staat 'twee uur geleden'. Wacht. Wat?

De nieuws-app op m'n telefoon bevestigt het bericht. Een explosie in een metro met een flinke bak aan gewonden. Geen doden overigens. Toch nog een soort geluk bij een ongeluk. Alhoewel dat dat wel vreemd voelt om hier te zeggen. Maar wat ik eigenlijk nog vreemder vind, is dat alles went. Ja, echt àlles.

Toen ik net twee maanden bij BNN zat, werd Charlie Hebdo aan flarden geschoten. Alle tv's stonden aan. Niemand was aan het werk. Het was stil. Mensen begonnen automatisch zachter te praten. Alsof we in de bioscoop zaten. Daarna is het snel gegaan. De verbijstering werd steeds minder groot. De schok hield niet langer aan dan een dag, om vervolgens na een uur al te verdwijnen. Buiten de slachtpartij in Bataclan, wederom Parijs, verslapte de aandacht voor aanslagen nog sneller dan bij een diepte-interview met je aangetrouwde tante over het haperende witgoed tijdens die midweek Schiermonnikoog.

Hierna volgden nog aanslagen in bijvoorbeeld Nice, Manchester, Hamburg en Orlando. Vergeet vooral ook niet alle aanslagen die in Turkije, Irak, Syrië, Iran en Jemen werden gepleegd. Hoe vaker je het ziet, des te minder de ophef. Als het buiten ons continent gebeurt, haalt het maximaal de derde pagina onder het kopje ‘dit is trouwens ook nog gebeurd’. En dan hebben we het nog niet eens over burgerslachtoffers in Syrië of Myanmar.

Menselijk leed is gewoon dagelijkse kost. En wat is het probleem met dagelijkse kost? Dat verbaast je niet meer. Sterker nog, het verveelt bijna. En dat is misschien heel naar. Maar als het verhinderen van de Franse versie van Orlando het nieuws niet eens meer haalt, dan zijn we eigenlijk gewoon afgestompt. Vooral als je je realiseert dat ik na het schrijven van deze zin m’n laptop dichtklap, die 16-jarige r&b-artiest weer aanzet, de trein uitloop en verder ga met m’n dag zonder er verder bij stil te staan. Alles went. de Franse versie van Orlando

Door Leon Zervos