Baksteen - Gay in het geniep: 'Ik had wekelijks seks met mannen'

En dan ben je een veertiger. Je hebt een vrouw, twee kinderen en een onweerstaanbare drang naar mannen. Uit de kast komen durf je niet, want dat zou je leven verwoesten. Daarom spreek je af met lotgenoten, in het donkerte van de nacht, langs snelwegen en in verlaten parken. Gay zijn in het geniep is slopend: ‘Ik leefde in een poppenkast’.

Tekst en fotografie: Stijn de Vries

Het was zes jaar geleden toen ik voor het eerst hardop zei dat ik homoseksueel ben. Ik floepte het eruit tijdens een gesprek met mijn moeder, het even later weer betreurend. Want mijn seksualiteit was jarenlang mijn grootste geheim, een dat ik nooit wilde vertellen. De gevolgen leken me te heftig. Dan zou ik anders zijn dan mijn omgeving, werd ik verstoten door vrienden en enkel nog gezien als een nicht, poot, flikker. Maar mijn familie en vrienden reageerden allerliefst. Ik kon opbloeien tot de man die ik nu ben, een die houdt van Gucci en Grolsch, van kunst en kickboksen, ruches en rapmuziek. Ik ben mezelf en zou niet anders willen. Maar niet iedereen durft open te zijn over zijn of haar geaardheid.

Deinend dubbelleven

Er zijn mannen die, uit geloofsovertuigingen of angst om uit de kast te komen, een dubbelleven leiden. Een dat gevuld is met voetbalwedstrijden van hun kinderen, diners met hun vrouw en seksafspraken met mannen in de buitenlucht. Op deze zogeheten homo-ontmoetingsplekken vrijen mannen met elkaar, waarna ze terugkeren naar hun gezin. Dat seks hebben in het openbaar wordt ook wel cruisen genoemd. Eén van die cruiseplekken is te vinden bij de Oeverlanden, een natuurgebied vlakbij het Amsterdamse Bos. Het is een welbekende plek waar mannen met elkaar afspreken, een plek die ik vandaag voor het eerst bezoek. Ik wandel en wandel, over modderpoelen waar anonieme schoenafdrukken in staan en langs geplette stukken groen. En mijn uitzicht is groener, met bomen die als slingers over het meer hangen. De flora heeft hier meer gezien dan die doet lijken. Want onder deze bladerdekens spreken mannen in het geheim met elkaar af, ik zie het aan de gebruikte condooms, de met zakdoeken gevulde vuilniszakken en de dertien geparkeerde auto’s verderop. Het voelt onwennig om hier rond te lopen. Ik ben er om te observeren, maar voel me een indringer in de geheime levens van velen. Het is lunchtijd. Ik had verwacht maximaal vier mannen te treffen, maar al in de eerste minuten tel ik er zeven. Voor nu doe ik alsof ik een van de mannen ben die hier komt om zijn lusten vrij spel te laten. Ik adem diep in, en loop door.

Als ik diezelfde avond met Willem* (48) bel, begrijpt hij mijn rusteloze gevoel. “Dat had ik de eerste keer ook, maar het went snel.” Hij geeft aan zenuwachtig te zijn voor ons gesprek. “Ik heb hier lange tijd niet over willen praten. Dit gaat een heleboel herinneringen ophalen.” Willem bezoekt al jaren met regelmaat homo-ontmoetingsplekken, en had tot kort geleden een huwelijk met zijn ex, met wie hij twee kinderen kreeg. Het gezin leek volmaakt, maar niets is minder waar. “Toen ik mijn ex in 1994 leerde kennen wist ik al zes jaar dat ik homoseksueel ben, maar ervoor uitkomen deed ik niet. In mijn tijd was dat ondenkbaar. Ik groeide op in de jaren zeventig, was de jongste van een strenggelovig gezin in Limburg. We gingen meermaals per week naar de kerk. Daar hoorde ik dat homoseksualiteit een zonde is.” Willem keek in zijn tienerjaren al naar mooie mannen op straat, maar gaf nooit toe aan zijn gevoelens. Hij ontmoette Nicole*, waarna het jonge stel al gauw trouwde. “Ik heb jarenlang in een roes geleefd en deed alsof ik verliefd op haar was, maar dat gevoel was er nooit. Het is erg om te zeggen, maar mijn relatie met Nicole was enkel een dekmantel. We leefden als een broer en zus samen. In de eerste jaren lukte het me om twee keer per maand seks te hebben, maar jaren later vreeën we nooit meer. Ik dacht dat ik impotent was. Later wist ik wat er miste: een mannenlijf. De weinige keren dat we seks hadden deed ik alsof ik klaarkwam door te kreunen. Dan konden we eindelijk stoppen. Na acht jaar getrouwd te zijn geweest durfde ik voor het eerst naar een homo-ontmoetingsplek te gaan, ik moest iets doen om mijn drang naar mannen te minderen. Of bevestigen.” Willem besloot na zijn werkdag naar een naaktstrand in Brabant te rijden – een ontmoetingsplek die hij de avond ervoor opzocht op internet – in de hoop daar gelijkgestemden te vinden. “Mijn lichaam trilde toen ik er mijn auto parkeerde. Toch besloot ik op het strand te zitten, kijkend naar de mannen die langsliepen. Ik kreeg oogcontact met een vriendelijk ogende jongen. We raakten aan de praat, waarna we het bos in doken. De seks voelde ongelooflijk goed, toch was mijn schuldgevoel na afloop enorm. Ik voelde me smerig, was een dag goed ziek van mezelf. Ik ging na jaren getrouwd te zijn geweest toch vreemd. Uiteindelijk wilde ik meer en meer, en ging ik drie keer per week naar homo-ontmoetingsplekken en sauna’s. Mijn vrouw had vast door dat ik loog, maar ze wilde het niet weten. We leefden in een poppenkast.”

‘Kon ik maar vrij zijn’

Er zijn twee groepen die de ontmoetingsplekken bezoeken: de openlijk homoseksuele mannen die op zoek zijn naar avontuur, maar ook mannen die voor de buitenwereld heteroseksueel zijn en naar plekken als deze komen voor genot. Het zijn mannen die, net als Willem, na een werkdag of in het holst van de nacht seks willen met andere mannen. Stiekem, omdat hun familie en vrienden het niet mogen weten. “In mijn jaren bij zulke ontmoetingsplekken heb ik veel getrouwde mannen gezien. Tuurlijk, we hadden voornamelijk seks met elkaar, maar we spraken ook veel over onze situaties. Over hoe spannend het was dat we op die plek bezig waren, over onze partners, kinderen, over het niet willen kwijtraken van onze huwelijken.” Als Willem na zijn avonturen weer naar huis ging, vroeg zijn vrouw steeds vaker waarom hij later thuis was. “Ze had me door. ‘Overwerken’ was mijn standaard antwoord. Ik kwam thuis, at met mijn gezin, keek televisie en sliep. Ik leefde in ontkenning, iedere dag opnieuw.” Als Nicole nachtdienst had en het kroost sliep, besloot Willem het internet af te struinen voor nieuw vlees. Zo kwam hij bij een jongen van 25, een die openlijk homoseksueel was en geïnteresseerd leek. “Die nacht reed ik naar zijn huis en had ik seks met hem. Hij was al uit de kast. Dat voelde gek: ik was veel ouder, maar hield mijn geaardheid nog altijd verborgen voor de buitenwereld. Hij niet. Hij was trots op zijn seksualiteit. ‘Kon ik ook maar vrij zijn’, dacht ik toen. Maar ik durfde niet. Ik durfde niet uit de kast te komen uit angst om mijn oude leven en gezin kwijt te raken, hoe gek dat ook klinkt.”

Willem hield zijn dubbelleven jaren vol, tot hij in 2011 overspannen raakte en depressief werd. “Ik deed alsof dat kwam door mijn drukke baan, maar wist dat het de opgebouwde stress was die ik kreeg door het jarenlang ontkennen van mijn seksualiteit. In diezelfde tijd ontdekte Nicole berichten van andere mannen op mijn computer en telefoon. Ze confronteerde me ermee, en ik stortte in. Ik moest opbiechten dat ik homoseksueel ben. Een week later woonde ik tijdelijk in het tuinhuisje van vrienden en waren we gescheiden. Ik kreeg zwarte gedachten, wilde niet meer leven. Ik ben blij dat ik bang ben voor messen en treinen, anders was ik er niet meer geweest.” Zijn gedachten gingen steeds verder. Willem overwoog meerdere keren een einde te maken aan zijn leven. “In die periode zat ik ‘s avonds eens in de auto terug van werk. Ik reed op de snelweg, dat weet ik nog goed, en het was donker buiten. In mijn hoofd was het nog zwarter, ik dacht er achter het stuur over na om mezelf van de weg te rijden. Toch besloot ik terug naar huis te rijden en wist ik: dit kan niet meer, ik moet hulp zoeken. Ik belandde vier maanden lang op een psychiatrie-afdeling. Daarna probeerde ik langzamerhand mijn nieuwe leven op te pakken. Ik ging weer werken, zocht een huis voor mezelf en was single. Dat voelde als een nieuw begin.”

Verborgen lust

Ik weet hoe het is, verloochenen wie je bent. Je draagt een masker dat je op weinig momenten af durft te zetten. Ik weet alleen niet hoe het is om dat jaren vol te moeten houden. Pretenderen dat je gelukkig bent in de liefde als je niet gelukkig bent met jezelf lijkt me het moeilijkste wat er is. Ik zoende als vijftienjarige met een meisje. Ze was prachtig, dat zag ik ook wel. Maar ik voelde niet wat ik zou moeten voelen, wist dat ik niet veel langer kon doen alsof. Op deze plek gebeurt het helaas aan de lopende band: mannen die doen alsof. Die niet zichzelf kunnen zijn en hun lusten verborgen houden voor de mensen die dichtbij hen staan. Als ik door het beboste gebied loop merk ik dat er naar me wordt gekeken. Ik zie twee jongvolwassen mannen samen achter een struik duiken. Een oudere man die doet alsof hij hardloopt. Een gezette veertiger, struinend op zoek naar avontuur. Een man met ogen zo blauw als de lucht. Ogen die snel wegkijken als hij doorheeft dat ik naar hem kijk. Het maakt me ergens verdrietig om hier te zijn. Tuurlijk, er lopen in dit gebied ook openlijk homoseksuele mannen rond die zoeken naar seks. Maar het merendeel is hier zonder dat iemand het mag weten, ik zie het aan alles.

Al snel leer ik de mores van deze plek kennen: je wandelt, kijkt, praat niet, kijkt weg bij desinteresse en volgt iemand als het je type is. Ik voel me betrapt als ik terugloop naar de auto. Alsof iedereen die langsrijdt of op de parkeerplaats wacht weet wat ik zojuist heb gedaan. Misschien is het de tijd waarin ik opgroeide, misschien is het te danken aan mijn liefdevolle ouders, misschien is het omdat ik niet langer kon liegen, maar één ding weet ik zeker: ik ben ongelooflijk blij dat ik mezelf kan zijn. Na heftige jaren is dat Willem ook gelukt. Zonder schaamte een nieuw, open en eerlijk leven beginnen. “Ik mag sinds kort mijn kinderen weer spreken. Mijn dochter heeft nog altijd moeite met wie ik ben, maar kon me accepteren, net als mijn zoon. Het contact met Nicole is nog altijd slecht. Durfde ik maar eerder uit de kast te komen, dat zou me veel slapeloze nachten schelen. Gelukkig vind ik steun bij mijn huidige vriend. Hij is mijn grote liefde. We staan altijd voor elkaar klaar, wonen samen en zijn dolgelukkig. Het voelt alsof er honderden kilo’s van mijn schouders zijn gevallen. Eindelijk.” Ik bedank Willem voor zijn openheid en zeg blij te zijn dat hij eindelijk zijn ware leven kan leiden. De lijn wordt verbroken. Ik besluit op mijn balkon te zitten. Het is nog licht buiten, de zomer komt eraan. De immense boom achter mijn huis brengt me terug naar de plek die ik vanmiddag bezocht. Waar geheimen liggen, maskers worden afgezet, verboden liefde vrij spel krijgt. Ik hoop voor de gespannen gezichten die ik zag dat ze de moed vinden om ooit zichzelf te kunnen zijn, net als Willem. Onbeschaamd en eerlijk. Open en zichzelf. Gay en trots.

*De namen en leeftijden in dit artikel zijn om privacyredenen gefingeerd.

Loop je rond met zelfmoordgedachten? Neem dan contact op met de hulplijn voor zelfmoordpreventie via het nummer 113, of bel gratis naar 0800-0113.