“Bedankt dat jullie ons thuisbrengen”

Het zal je maar gebeuren. Je bent eindelijk aan de reis begonnen waar je al maanden naartoe leeft, maar dan barst de hel los. Landen gaan een voor een op slot en thuiskomen lijkt opeens niet meer zo vanzelfsprekend. Zo ook voor de passagiers die Floortje ontvangt aan boord van repatriëringsvluchten naar Nederland. “Dankjewel dat jullie ons thuisbrengen", zeggen ze tegen haar en haar collega’s. Wij vroegen Floortje naar haar ervaringen.

Jazeker. Veel van hen willen dan ook hun verhaal doen. Mensen zijn al dagen onderweg. Sommigen zaten in Panama, waar het luchtruim plots dicht ging. Ze reisden over land naar Costa Rica in de hoop dat daar wel nog vluchten naar huis gingen. Anderen moesten vanuit Cambodja naar Bangkok zien te komen, zowat de enige luchthaven in het Verre Oosten die nog naar Nederland vloog. In de tussentijd stijgen de ticketprijzen met de minuut. En überhaupt aan een ticket zien te komen is ontzettend moeilijk. Om te vliegen moet je eerst een verklaring krijgen dat je coronavrij bent. Deze is 48 uur geldig. Binnen deze 48 uur dien je een plek in het vliegtuig te bemachtigen. Maar soms gaan er in deze periode maar enkele vliegtuigen. Er zijn dan niet genoeg stoelen voor iedereen.

Ik ben alleen maar blij dat ik de passagiers kan helpen waar mogelijk. Eenmaal aan boord vloeit het verdriet en de stress van ze af. "Je wilt niet weten hoe blij wij zijn om jullie te zien”, hoor je dan. De waardering van onze passagiers heeft me altijd veel voldoening gegeven. En in deze moeilijke periode geldt dat meer dan ooit. Vliegen is natuurlijk wel heel anders dan normaal. Dit merk je aan boord, nu we bijna geen service kunnen geven. We willen het vliegtuig immers een zo veilig mogelijke plek maken voor onze passagiers en onszelf.

Gewoon zoals wij dat in Nederland ook doen. Koppie erbij houden, positief zijn, afstand houden en geen domme dingen doen. Het fijne aan deze tijd is dat je meestal internet hebt. Echt gedistantieerd ben je dus niet. Het idee dat het in Nederland niet per se veel beter is kan ook mee werken. Natuurlijk ben je niet in de buurt van vrienden of familie. Maar zolang die niet ernstig ziek zijn is de situatie hetzelfde. Of je nu in Nederland bent of op Bali: niemand kan op het moment veel, maar houseparty-en kan overal. En realiseer je dat je niet alleen bent. Zoveel anderen zitten in hetzelfde schuitje. Wat ik erg mooi vind om te horen van passagiers, is dat ze app-groepen oprichten met andere gestrande reizigers. Het oorspronkelijke doel is het delen van tips, maar uiteindelijk worden het vriendengroepen. Dat is het geweldige aan reizen, zelfs als dingen niet gaan zoals gepland kan je er zoveel moois aan overhouden.

Absoluut. Een reis loopt altijd anders dan gepland. En als dat wel het geval is ben je niet op reis. Dan volg je een schema. Reizen is op avontuur gaan, dingen ontdekken, oplossingen zoeken voor problemen en zélfs daarvan genieten. Ik heb wel eens uren op een bus staan wachten in Thailand. Die is nooit komen opdagen, maar in de tussentijd heb ik heerlijk met mensen gesproken. Ze boden me eten en drinken aan en vervolgens zelfs een lift naar mijn plaats van bestemming, terwijl ze zelf heel ergens anders moesten zijn. Zo ontzettend lief. Reizen valt eigenlijk nooit te plannen. Natuurlijk is de huidige context uitzonderlijk en hoopt niemand ooit écht gestrand te raken. Maar probeer zelfs deze situatie te zien als een groot avontuur. Het blijft, leuk of niet, immers een ervaring om nooit te vergeten. Probeer er daarom het beste van te maken en maak je vooral niet al te veel zorgen. Gebruik deze tijd om je te focussen op jezelf. Creëer een nieuwe hobby. En weet, al kan het nog even duren, dat ook deze tijd weer voorbijgaat. Wij in de luchtvaart zeggen: Thuis kom je altijd!

Als je mij van negen tot vijf achter een laptop zet heb ik niet ‘gewoon een leuk leven’. Ik wist dus dat ik moest zoeken naar iets praktisch en iets sociaals. Nou, gevonden! Het leven van een stewardess is elke dag anders. Ik leef in het heden en ben niet continu met de toekomst bezig. Is dit een bijbaan, vragen mensen vaak? Nee, in deze functie blijf ik mezelf ontwikkelen. Naar de buitenwereld deel ik gewoon kip en pasta uit, maar onderliggend verrijk ik mijn leven op zo veel manieren. Iedere keer een andere crew, andere passagiers, een andere bestemming. Een overvloed aan verschillende talen en culturen, maar bovenal aan contact en verhalen. Al die uiteenlopende culturen en gebruiken geven je veel levenswijsheid mee. Maar het zijn vooral de reizigers die intrigerende verhalen te vertellen hebben. Dat blijft. Zelfs in deze tijd.

Reizen opent je ogen. Het is het grootste cadeau aan jezelf. Ik heb wel echt een hekel aan die uitspraak, maar het slaat de spijker op zijn kop. Toen ik hoorde dat ik als stewardess aan het werk kon, heb ik mijn toenmalige kantoorbaan gelijk opgezegd en ben ik naar India vertrokken. Ik denk dat er geen cultuur zo verschilt van de Nederlandse als de Indiase. Wat een verademing, een openbaring. India is net zo groot als West-Europa. En net als in Europa loopt de cultuur in het land hierdoor enorm uiteen. Maar één ding in India is overal hetzelfde: de liefhebbende bevolking. Iedereen zorgt goed voor zijn vrienden en familie. Ze hebben niet veel nodig, alles wordt gedeeld en ze zijn ontzettend gastvrij. Daar zouden wij Nederlanders nog veel van kunnen leren. Ik ga nooit vergeten dat ik daar door een Indiase familie werd opgevangen. Ik mocht blijven zolang ik wilde. In India leeft men veel meer met de dag, dus per dag keken we wat we gingen doen. Ik mocht overal mee naartoe. Ze legden me alles uit over hun cultuur en ik veranderde van gast in een vriendin. Ik heb nog steeds dagelijks contact met ze. Dat is het mooie van reizen. Je ontmoet hele andere mensen en je bespreekt hele andere dingen. Reizen wordt eigenlijk pas leuk als je openstaat voor alles en iedereen. Maar dan wordt het de grootste levensles die je ooit zal leren.